Η Σεμίνα για τον Γκιόλια

Με ξύπνησαν στις 7, για να μου πουν ότι σε σκότωσαν.
Το θεώρησα ηλίθιο αστείο και προσπάθησα να ξανακοιμηθώ.
Μου ήλθε όμως, στο μυαλό, το πρόσωπό σου και η συνάντησή μας πριν λίγο καιρό...

Αυτή η μανία σου να μου απευθύνεσαι πάντα, στον πληθυντικό...(Σπάνιο πράγμα, κάποιος να σέβεται, όχι το πρόσωπο, αλλά τουλάχιστον την εμπειρία του άλλου.) Μιλήσαμε για πρόσωπα και πράγματα, που διαμορφώνουν τη σύγχρονη χούντα. Μου έλεγες τα σχέδια σου και τις μεγάλες έρευνες που ετοίμαζες.

Ανοιξα αμέσως, τον υπολογιστή, μπήκα στο μπλογκ και δεν πίστευα στα μάτια μου, έβαλα ΝΕΤ και μιλούσαν για σένα, ανοίγω μηχανικά το κινητό μου, ''SOCRATES'', ήσουν ακόμη εκεί, μαζί με τα μηνύματά σου.

Ρε συ, σε φάγανε τελικά, θυμάσαι που σου έλεγα συνέχεια -σε κάθε επαφή μας-  πρόσεχε, πρόσεχε, δε είσαι απλώς ένα ποντίκι που βρυχάται,  είσαι ο καθρέφτης του βούρκου τους. Ο ξένος, στη συμμορία τους.

-Μπα δε με χτυπάνε εμένα, δεν τους συμφέρει.

Είδες που δεν τα υπολόγισες σωστά; Τελικά είναι τόσο απλή ιστορία, ένα συμβόλαιο θανάτου, 13-20 σφαίρες, πριν το ξημέρωμα και καθαρίζουν.

Ομως οι εντολείς, μάλλον την πάτησαν άσχημα, γιατί τώρα και το αρχείο σου θ ανοίξει και  κάποιοι συνεργάτες σου θα μιλήσουν -δεν μπορεί να μη μιλήσουν- και το Διαδίκτυο που τόσο αγάπησες, απέκτησε τον γαζωμένο από 13 σφαίρες, μάρτυρά του.

***

Α, ρε Σώκρατες, δεν θα πεις ξανά, απηυδησμένος: -Αμάν ρε παιδιά!

Σεμίνα Διγενή