Το τελευταίο αντίο στο Σωκράτη Γκιόλια

Το τελευταίο αντίο στον δημοσιογράφο Σωκράτη Γκιόλια, είπαν το απόγευμα της Τρίτης, η οικογένεια του, φίλοι, απλοί πολίτες, αλλά και όλος ο δημοσιογραφικός κόσμος.

Μέσα σε κλίμα συγκίνησης, θλίψης, αλλά και οργής για τους άνανδρους εκτελεστές, πλήθος κόσμου συνόδευσε τον δημοσιογράφο στην τελευταία του κατοικία.

Η ατμόσφαιρα ήταν από νωρίς βαριά γύρω, μέσα και έξω από την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων της Ηλιούπολης, της εκκλησίας στην οποία ο Σωκράτης Γκιόλιας παντρεύτηκε τη γυναίκα της ζωής του και βάφτισε τον μόλις δύο ετών γιο του Ευθύμη.

Συνεργάτες, φίλοι, συνάδελφοι ήταν όλοι εκεί, σκυθρωποί και θλιμμένοι. Όλοι συγκλονισμένοι, οργισμένοι από το αδίστακτο χτύπημα και κυρίως σιωπηλοί. Έστειλαν με αυτή τη σιωπή το δικό τους, ηχηρό μήνυμα, στους δολοφόνους.

Η κραυγή της μάνας «Δολοφόνοι. Έφαγαν το παιδί μου» κάνει ακόμα και τους πιο σκληρούς να δακρύσουν. Ο πόνος για τον άδικο χαμό του Σωκράτη είναι αβάσταχτος για όλους.

Τραγική φιγούρα η σύζυγός του, και μάρτυς της δολοφονίας, Αδαμαντία. Εκεί, στο ίδιο μέρος που έζησε την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής της, ζει τώρα το χειρότερο δράμα…

Ο Κώστας Κεντέρης έκλαιγε πάνω από το φέρετρο του φίλου και κουμπάρου του, του ανθρώπου που τον στήριξε σε δύσκολες στιγμές. Πιο πέρα η καλή φίλη του Σωκράτη, Φανή Χαλκιά, η Ρουλα Κορομηλά, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου και άλλοι πολλοί.

Ο ήχος της σιωπής των παρευρισκομένων «φώναζε» ένα μόνο πράγμα: γιατί. Και ζητούσε σιωπηρά να αποδοθεί δικαιοσύνη με τον εντοπισμό και τη σύλληψη των δραστών που με 13 σφαίρες έκοψαν το νήμα της ζωής του 37χρονου δημοσιογράφου.

Ήταν ένα αντίο με μήνυμα σε εκείνους που νομίζουν οτι μπορούν να φιμώσουν τη φωνή και την αλήθεια. Το ίδιο μήνυμα που ήταν αποτυπωμένο στα υγρά μάτια των παριστάμενων, αλλά και τυπωμένο στα μαύρα μπλουζάκια του πένθους. «Δολοφονία ελεύθερης φωνής. Θα φωνάζω» όσο έχω φωνή, ακόμα κι αν γίνω στόχος, έγραφαν.

Τη νεκρώσιμη ακολουθία έψαλαν ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο ιερέας πεθερός του θύματος και πολλοί άλλοι ιερείς, αφού ο Σωκράτης είχε πολύ καλές σχέσεις με την Εκκλησία.

Επικήδειος δεν χρειάστηκε, αφού η κραυγή της σιωπής τα έλεγε όλα. Άλλωστε, όπως είπε και ένας από τους ιερείς της εξόδιου ακολουθίας «Είναι νωρίς ακόμα για να περιγραφούν με λόγια τα συναισθήματα. Όταν έρθει η ώρα, η γυναίκα του Σωκράτη θα μιλήσει και θα εξηγήσει στα παιδιά της όσα πρέπει να μάθουν».