Έγινε καφετζής ο Βασίλης Σαραλιώτης

Ο καταδικασθείς για τη δολοφονία του Αλεξάνδρου Γρηγορόπουλου ζει στη Δράμα και όπως λέει «κάνω ό,τι μπορώ για να επιβιώσω»

Την Παρασκευή, την ώρα που πραγματοποιούνταν πορείες και συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα στη μνήμη του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, ο οποίος έπεσε νεκρός τη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 από το πιστόλι του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα, ο έτερος καταδικασθείς για την υπόθεση, Βασίλης Σαραλιώτης, πουλούσε καφέδες για να ζήσει.


«Δουλεύω για να ζήσω αξιοπρεπώς. Ούτε πήγα να ληστέψω, ούτε τίποτα. Κάνω ό,τι μπορώ προκειμένου να επιβιώσω», λέει ο κ. Σαραλιώτης από τη Δράμα όπου ζει σήμερα, έχοντας αποφυλακιστεί με περιοριστικούς όρους. Ο 36χρονος, ο οποίος έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα από τα καθήκοντα του ειδικού φρουρού, εργάζεται σε εταιρεία εμπορίας καφέ. Κάθε πρωί με μια βαλίτσα στο χέρι και μερικά δείγματα καφέ επισκέπτεται καταστήματα της πόλης και προσπαθεί να πουλήσει την πραμάτεια του στους επιχειρηματίες. Όπως δηλώνει  στο «ΘΕΜΑ», από την ημέρα που αποφυλακίστηκε, αναγκάστηκε να κάνει και άλλες δουλειές προκειμένου να ζήσει: «Εργάστηκα ως σερβιτόρος, πωλητής σε κατάστημα, αλλά και στον δρόμο. Ήταν πιο εύκολο για μένα, διότι και πριν μπω στην Αστυνομία είχα δουλέψει ως σερβιτόρος για το μεροκάματο. Από μικρός εργάζομαι και την ξέρω τη δουλειά».

«Ο Θεός ξέρει πώς ζούσα»

Τον Οκτώβριο του 2012 ο ειδικός φρουρός, που καταδικάστηκε πρωτόδικα σε φυλάκιση 10 ετών για συμμετοχή και συνέργεια στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, αφέθηκε ελεύθερος από τις Φυλακές Κασσάνδρας έπειτα από 30 μήνες κράτησης, με απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Λαμίας, παρά την αντίθετη γνώμη του εισαγγελέα. Στην αίτηση αποφυλάκισης που κατέθεσε ο κ. Σαραλιώτης επικαλέστηκε την ασθένεια του πατέρα του, τις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η οικογένειά του και το γεγονός ότι δεν έχει ακόμη προσδιορισθεί η εκδίκαση της υπόθεσης σε β’ βαθμό, ενώ τον Ιούλιο του 2012, με βάση τον νόμο, θεμελίωνε ούτως ή άλλως δικαίωμα απόλυσης από τις φυλακές. Το Εφετείο έθεσε ως όρο τη μόνιμη παραμονή του στον νομό Δράμας, που είναι και ο τόπος καταγωγής του.

«Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ο Θεός ξέρει πώς ζούσα. Είχα τη στήριξη των γονιών μου, των συγγενών και των φίλων. Έβαλα το κεφάλι κάτω, δούλεψα και προσπαθώ να ζήσω αξιοπρεπώς. Με την ανεργία που υπάρχει σήμερα είναι δύσκολο να βρεις δουλειά. Θέλει χρόνο και υπομονή, πόσο μάλλον στην περίπτωσή μου. Σιγά-σιγά επανέρχομαι», δηλώνει ο κ. Σαραλιώτης. Υποστηρίζει ότι οι συντοπίτες του τού φέρθηκαν καλά και δεν του έκλεισαν τις πόρτες: «Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν ήταν το γεγονός ότι είμαι ο Σαραλιώτης, αλλά η ανεργία. Στη Δράμα με γνωρίζουν οι κάτοικοι και ήταν σχετικά καλοί μαζί μου. Δεν αρνήθηκε κανείς να αγοράσει από εμένα. Δεν επηρεάστηκε η δουλειά μου από αυτό. Εξάλλου εδώ ξέρουν τι έγινε και πόσο φταίω».

Ο 36χρονος δεν έχει κάνει οικογένεια και ζει με τους γονείς του. Περιμένει με αγωνία το Εφετείο, ελπίζοντας ότι δεν θα ξαναβρεθεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Σε ερώτησή μας, αν θα ξαναβάλει τη στολή του αστυνομικού, αιφνιδιάζεται. «Όταν τελειώσουν όλα, θα δούμε. Δεν ξέρω αν μπορώ να ξαναβάλω τη στολή του αστυνομικού, δεν το έχω σκεφτεί ακόμη αυτό. Το μόνο που με απασχολεί τώρα είναι το Εφετείο».

«Και οι αστυνομικοί έχουμε μάνα»

Ο κ. Σαραλιώτης μπήκε στο σώμα των ειδικών φρουρών το 2000 μέσω ΑΣΕΠ. Από την πρώτη ημέρα υπηρέτησε στο Α.Τ. Εξαρχείων. «Εννιά χρόνια ήμουν στο πεζοδρόμιο», λέει, ενώ δεν θέλει να αναφερθεί στη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου: «Τη θέση μου την έχω πει στο δικαστήριο. Δεν έχει έρθει η ώρα να μιλήσω δημόσια». Το μόνο που δέχθηκε να σχολιάσει ήταν το μήνυμα «Και οι αστυνομικοί έχουν μάνες», που είχε αναρτήσει σε πανό έξω από τα δικαστήρια της Κοζάνης η μητέρα ενός αστυνομικού που συμμετείχε στη σύλληψη των ληστών στο Βελβεντό, στην οποία ένας από τους δράστες ήταν ο Νίκος Ρωμανός, φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου και αυτόπτης μάρτυς στη δολοφονία του: «Φυσικά και έχουμε κι εμείς μάνα. Δεν είμαστε σάκος του μποξ», δηλώνει χαρακτηριστικά.